Je wilt foto’s van je gezin. Maar hoe belangrijk je dat ook vindt, je ziet er wel tegenop. Nadenken over kleding, en of het bij elkaar past, je afvragen wat de kinderen ervan vinden, of ze blij zijn bij de fotosessie zelf of juist dan even helemaal geen zin hebben om iets te doen. Doe je dan een jurk aan? Dat staat wel mooi, maar draag je anders bijna nooit. Vindt je partner het ok, of juist ongemakkelijk?
In deze situatie kun je twee dingen doen. Of drie, maar ‘dan maar helemaal geen foto’s maken’ vind ik geen optie. Twee opties dus. Óf je gaat op zoek naar een hele goede familiefotograaf die je kan helpen met styling en zelfs de meest chagrijnige kinderen (en volwassenen) vrolijk op de foto weet te krijgen. Óf je gooit het over een hele andere boeg: met documentaire gezinsfotografie.
Met documentaire gezinsfotografie laat je het ‘normale’ gezinsleven vastleggen. En, nog belangrijker: júllie normale gezinsleven. Want hoeveel overeenkomsten er ook zullen zijn met dat van mij, dat van jullie is altijd anders en helemaal uniek voor jullie. Jullie inrichting, jullie gewoontes, jullie favoriete spelletjes of bezigheden.
Omarm de chaos, de imperfecties, de driftbuien, de knutselrommel, de half opgegeten appel en de ‘ik-had-toch-gezegd-dat-dit-niet-midden-in-de-kamer-kan-blijven-liggen-lego-bouwwerken’. Want daarmee omarm je ook de knuffels, de lachbuien, de favoriete voorleesboekjes, de trots, de momenten dat jullie helemaal jezelf zijn. Omarm het leven zoals het is. Mooier wordt het niet, want dat is het al, en voor je het weet is het voorbij.
Bedenk ook wat je je eigen kinderen laat zien in de toekomst. Ons leven, ons alledaagse, licht chaotische, gezellige, imperfecte leven, was het waard. Was het waard om vast te leggen, om te bewaren en te herinneren. Wij waren goed zoals we waren, we hielden van elkaar, hadden lol en leerden elke dag van elkaar.