Volgende week wordt ze vijf. Op een woensdag, net als toen ze geboren werd. Drie minuten na half tien in de ochtend. Precies een week later wordt haar zusje twee. Elf minuten na acht uur in de ochtend. Dat lijkt een knappe planning. Is het natuurlijk niet.
Het is niet meer dan een gelukkig toeval, een gelukzalig toeval, dat deze twee meisjes precies op die momenten in ons leven kwamen. Als de natuur aan planning deed, of zich iets aantrok van die van ons, dan was dat anders gelopen. En dan hadden we niet beter geweten. Evenveel gehouden van.
Maar het toeval, in de vorm van drie echo's met slecht nieuws, bracht ons hier. Deze twee meiden. Gelijkenissen als je naar ze kijkt, maar ook twee verschillende karakters. Gek op elkaar, soms gek van elkaar.
In de waan van de dag is het makkelijk om het te vergeten. Tussen de tafel met het zoveelste omgevallen glas melk, de armen vol pennenstreken, de tranen om het verkeerde broodbeleg, het spoken in een nacht dat je echt even aan veel slaap toe was. Dan vergeet je wel eens even wat een voorrecht het is om het allemaal mee te maken. Hoe anders kan het zijn. Hoe anders had het kunnen zijn.
Iedere avond kijk ik nog even hoe ze liggen te slapen. Nog samen op een kamer. De bedden tegen elkaar omdat grote zus per se dichter bij haar zusje wilde liggen. De een slaapt alleen met haar muisje, de ander eigenlijk met alles waar een labeltje aan zit. Er is weinig mooier dan twee kleine mensjes die zo vol overgave liggen te slapen. Buikjes die zacht op en neer gaan. Zacht gemompel uit een droom als je ze een kus geeft. Een bed vol toeval, geluk en liefde. Vijf en twee.
