Voor mijn werk bij de gemeente maak ik ook nogal eens foto's. Deze week van collega's die een profielfoto voor ons intranet willen. Buiten in de schaduw is het licht nu prachtig voor dit soort portretten.
Vandaag waren het er een stuk of 11. En één ding was zo overduidelijk dat het me niet meer los liet. Er was er niet één bij die niet iets zei om zichzelf naar beneden te halen. "Ik ben helemaal niet fotogeniek.""Ik ben hier helemaal niet geschikt voor." "Ik hoop dat je er iets van kunt maken." "Is het een beetje acceptabel?" Bij de eerste twee of drie lach ik nog wat mee: "Joh, maak je niet druk, dat zegt iedereen en het komt altijd goed." Maar na 10 of 11 voel ik vooral een lichte frustratie, ik word er een beetje verdrietig van.
Zijn ze een uitzondering? Zeker niet. Als ik zeg 'dat zegt iedereen' dan overdrijf ik echt niet. Ik heb dit jaar al tientallen shoots gedaan en de keren dat er niet iemand een opmerking in deze categorie maakt zijn op één hand te tellen. En ik snap dat het ongemakkelijk voelt als iemand een camera op je richt. Natuurlijk ben je je dan even extra bewust van jezelf. Maar waarom zijn we zo hard voor onszelf?
Het is niet zo dat ik het zelf veel beter doe. Ik ben ook onzeker. Vaak zelfs, en misschien al zo lang als ik me kan herinneren. Daar was ik me vandaag ook weer heel bewust van. Maar waarom? Wie helpen we ermee? Want eigenlijk weet je maar één ding zeker als je al deze dingen van jezelf denkt, en dat is dat je gelijk krijgt. Zullen we er gewoon mee stoppen?
Wat je voelt, dat straal je uit. De mensen die dat echt goed weten te verbergen zijn meer regel dan uitzondering. Wees blij met jezelf, dat staat je beter.